چاپ‌های دستی ناهید حقیقت

به وضوح به یاد می‌آورم روزی را که پدرم با یک جعبه مدادرنگی به خانه آمد، و در حالی که لبخند می‌زند، به من گفت: بیا این مال توست. من پنج ساله بودم. در حالی که چشمانم از هیجان برق می‌زد، قلبم به شدت می‌تپید و دستانم می‌لرزید، با بی‌صبری جعبه را باز کردم. آن لحظه نقطه عطفی شد؛ تشویق پدرم بود که باعث شد من امروز به این جا برسم. عشق من به نقاشی در دوران دبیرستان قوی‌تر شد و تصمیم گرفتم این اشتیاق را در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران دنبال کنم. وقتی در سپتامبر سال 1963/مهر 1342 به اولین کلاس خود در آتلیه نقاشی استاد حمیدی قدم گذاشتم، می‌دانستم که به آن جا تعلق دارم.