در جلوه‌گه نقش و خیال
در جلوه‌گه نقش و خیال
در دفتر پیش‌رو، خواننده با رهیافتی شعرپژوهانه و هنرمندشناختی و برداشت‌هایی تازه‌تر از بن‌مایه‌ها، درون‌مایه‌ها و تصویرهای متن شاعرانه و برخی آثار تجسمی سهراب سپهری آشنا خواهد شد. زمینهٔ اصلی نقد و بررسی در این دفتر گونه‌ای «هستی‌شناسی» شعر و اندیشه و بینش سپهریِ شاعر و نقاش است، و هستهٔ مرکزی این «هستی‌شناسی» را یک رهیافت مطالعاتیِ اساساً روان‌شناختی تشکیل می‌دهد. این رهیافت متمرکز بر وضعیت «منِ» شاعر به مثابۀ عنصر عامل، تبارشناسی این «من»، و تحرکات و جلوههای زشت و زیبای آن در آینۀ ذهن و زبان و خیال و برخی کارهای تجسمی (طرح و نقاشی) است. همین رهیافت همراه با تأملاتی جامعهاندیشانه است، تأملاتی که ناظر بر تقابل «من» و جهان واقع و تأثیرگذاری این دو در یکدیگر است.
نوشتن با قیچی
نوشتن با قیچی
نوشتن با قیچی سه حال و هوا را از سر گذرانده است:
1. دریافتن موسیقی قیچی كه طی آن تیزگوش فرا‌دادن ضروری بود.
2. آنگاه ساختارش كه خانهٔ قیچی در دنیاست.
3. واپسین كار شایسته، حكایتی ظریف تافته و بافته شود.
هر چند فكری در آغاز كوچک بنماید، دقت و مراقبه‌‌‌ی بیشتری برای پروراندن آن می‌طلبد. مثل ساعت‌ساز یا جواهرپرداز به كار میدانی قیچی‌ها پرداختیم تا مبادا خطایی كوچک یافته‌‌مان را زخم بزند. با این آرزو كه حكایت قیچی در جان خواننده خانه كند و او را نیز به آفرینش در خیال و ساخت و ساز دنیاهایی دیگر فرا بخواند.
