درباره‌ی کتاب:

در دهه‌ی شصت، وقتی دوباره کرکره‌ی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را بالا کشیدند، او هم بعد از چند سال نجاری کردن و نقاشی کشیدن برگشت سر کار خودش. درعین‌حال، پرورش فکری و جسمی یک کودک هفت ساله و یک نوجوان پانزده ساله را به‌تنهایی برعهده داشت و باید وقتش را بین خانه و کانون و تهران و رشت و رودبار تقسیم می‌کرد. پس در غیاب تلفن همراه، اهالی خانه وظایف خانگی را در یادداشت‌هایی روی درِ یخچال مبادله می‌کردند و برای خبر گرفتن از هم به صندوق پست مراجعه می‌کردند.