نگره فیگوراتیو در نقاشی معاصر ایران

درباره‌ی کتاب:

واسطه‌ی «فیگور» در هنرهای تجسمی غیرقابل انکار مانده است و هرچند دراززمانی هر میان بر و هر راه دیگری از سر اشتیاق و ابداع و کنجکاوی پیموده شده است، اما انسان در جستجوی صورت و معنا و جایگاه خود، رها نکرده است این تصویرگری چندین هزارساله را و صده و هزاران هنرمند معتبر، هنر فیگوراتیو را بر هنر تجریدی برتری داده‌اند و بیراه نیست اگر گمان کنیم همان قدر که پیشتازان و پیشگامان مدرنیسم تجریدی، سخت‌گیرانه و در جمع‌بندی‌های کلی گرایانه‌شان، هنر فیگوراتیو و شاخه‌های تثبیت شده‌اش ـ منظره‌سازی، چهره‌سازی، اندام‌ها، طبیعت بی‌جان‌ها، نقاشی‌های مذهبی و اساطیری، مجالس جمعی، داخل و خارج بناها و … ـ را محدود و محدودکننده می‌نامیدند، می‌شد ـ می‌شود ـ که هنر تجریدی و دیگر جستجوهای از این دست را هم همان‌قدر محدود و محدودکننده به شمار آوریم و تنوع‌های ذهنی و شکلی هنر آبستره‌ای را که صدسال بیشتر عمر نکرده ـ و عمر اصلی و خلاقه‌اش را در همان پنجاه سال آغازینش تجربه کرده ـ است، در قیاس با بیست هزار سال عمر مداوم و فعال هنر فیگوراتیو، جوان و جوانمرگ بدانیم.