کافکا

درباره‌ی کتاب:

کافکا توانست این وحشت درونی را که گاهی اوقات با رنجی مطبوع همراه بود و خود او شرحه شرحه و مجروح در مرکز آن قرار داشت، در قالب داستانسرایی حکایت کند. او هیچگونه جهان‌بینی مشخص یا فلسفه‌ی هدایت‌کننده‌ای نداشت تا آن‌ها را در آثارش با خوانندگان در میان بگذارد. تنها داستان‌هایی درخشان تحویل مخاطب می‌داد که از ناخودآگاهی فوق‌العاده حساس مایه گرفته بودند. در بهترین حالت، نوعی روحیه‌ی آشنا بر آثارش حکم‌فرماست؛ حالتی پر رمز و راز که تشخیص دقیق جزئیات آن دشوار است. این امر به سلاخانِ فرهنگ مدرن امکان داده است که از او یک صفت بسازند.