ساعت یازده و بیست دقیقه

درباره‌ی کتاب:

در نقاشی‌های داورپناه گریزی ناشناخته به سوی دیده نشدن برخی از چیزها است. گویی نقاش همواره سر به زیر داشته است و بیش از هر چیز پاهای آدم‌ها را دیده و از بیان هویت‌های فردی شخصیت‌هایش پرهیز داشته است. اما در مجسمه‌هایش شاید به ناچار و یا شاید هم به ضرورت با آدم‌هایی کامل مواجه هستیم.