ماوریتزیو کاتلان هنرمندی ایتالیایی متولد ۱۹۶۰ است که عمدتاً به‌خاطر مجسمه‌ها و چیدمان‌های فراواقع‌گرایانه‌اش شناخته می‌شود. ایده بلاهت عمدی با نبوغ هنری، نبوغی که نگرش زیباشناختی آن نمایان‌گر پیشرفت و اصالت و از نشانه‌های اصول مدرنیسم بوده، در تضاد مستقیم است. شخصیت ابله، با تمایل به مسخره‌بازی و هرج و مرج، نمی‌تواند به ایده‌آل پسامدرنیستی هنرمند برای ناپدید شدن در اثر پای‌بند باشد. روش کاتلان، با تلفیقی از دیدگاه‌های مخالف اما در هم تنیده، یک راه سوم، راهی بین اهداف آرمان‌شهری و آرمان‌های والا مدرنیسم و گرایش‌های خود بازتاب‌دهنده و ساختارشکنانه پسامدرنیسم را ارائه می‌دهد. او در کارهای خود عوامل تعیین‌کننده هر دو قطب را با هم ادغام می‌کند و به یک الگوی فکری تک پابند نیست. کاتلان مستقیماً موضوع کارهایش نیست، اما از خود به عنوان شخصیتی استفاده می‌کند که کمبودها و تجربیاتش، در مخاطب حس هم‌ذات پنداری ایجاد می‌کنند و با بهره‌گیری از شیوه‌های بیانی گوناگون مخاطب را به شرکت در اثر و تفسیر آن وا می‌دارد.
او مانند یک خلافکار دوره‌ای روی مرز بین آن‌چه از لحاظ اجتماعی و فرهنگی قابل قبول است و نیست، حرکت می‌کند. کاتلان «دغل‌باز» یا «پرنکستر» دنیای هنر لقب گرفته‌است.